Τι όμορφη που είναι η ζωή!

Όσεs πίκρεs κι αν έχει, όσα βάσανα κι αν περνάει κανείs, έχει τόση ομορφιά, αρκεί να μπορούμε να τη δούμε. Μικρά απλά καθημερινά πράγματα.\'Οπωs αυτή εδώ η στιγμή.

Απογευματάκι στον μικρό κολπίσκο με το ανεπαίσθητο κυματάκι να μου βρέχει τα πόδια, καθισμένη στην άκρη τηs παραλίαs ν\'αγναντεύω τη θάλασσα. Έναs μικρόs παράδεισοs μόλις μιάμιση ώρα απόσταση απο την Αθήνα, γεμάτο πρασινο με το υγρό στοιχείο να με γαληνεύει.

Τι ηρεμία ετούτη η ώρα. Σαν να ξαλαφρώνει η ψυχή μου απ\' όλα. Εικόνεs, συναισθήματα που θα έχαναν την ουσία τουs και τη σημαντικότητά τουs αν περιγράφονταν με λέξειs.

Tα παιδιά μου λίγο πιο μακριά να παίζουν με τη θάλλασσα.Τι ευτυχία εγώ με τα παιδιά μου, οι τρειs μαs μαζί. Το αγόρι φοιτητήs στο Πανεπιστήμιο και το κοριτσάκι μου μαθήτρια στο γυμνάσιο. Τα παιδιά μου! Ο λόγοs τηs ύπαρξήs μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Σκέφτομαι με τι κόπο τα γέννησα, με τι ευτυχία τα πρωτοαντίκρισα και τα κράτησα στην αγκαλιά μου. Θα μου πειs τόσεs γυναίκεs δεν κοπιάζουν για ν΄αποκτήσουν παιδιά;

Σωστά δεν ήμουν η μόνη...